Είναι γνωστή η αξία της φιλίας στην Ελλάδα. Αλλά κατά τη διάρκεια της κρίσης, οι φιλικές σχέσεις πραγματικά απογειώθηκαν. Πώς αλλιώς θα μπορούσε μια κυβέρνηση να εκποιήσει τη δημόσια περιουσία δίχως να πέσει στα χέρια κανενός άσχετου; Πώς αλλιώς θα μπορούσε μια κυβέρνηση να καταλήγει με μια υποψηφιότητα για κάθε φιλέτο, όπως απαιτεί προφανώς η ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας; Πώς θα περνούσε μια κυβέρνηση φωτογραφικές τροπολογίες, όπως πρέπει να γίνεται σε μια ευνομούμενη κοινοβουλευτική δημοκρατία, αν δεν είχε κάθε φορά κατά νου έναν φίλο της;
Στα παραπάνω ερωτήματα δίνει απαντήσεις το νέο τεύχος του περιοδικού Unfollow που κυκλοφορεί στα περίπτερα με κεντρικό θέμα "Οι εντιμότατοι φίλοι μου".
Στα άλλα θέματα του περιοδικού:
«Τα ρήγματα της Μεταπολίτευσης και οι προοπτικές της Αριστεράς», άρθρο του Γιώργου Κατσαμπέκη. Πώς βρεθήκαμε από την εξάρθρωση της «εθνικοφροσύνης», την «εκσυγχρονιστική» ανανέωση και το φαντασιακό του «επανιδρυμένου κράτους» στην προοπτική ηγεμονίας της Αριστεράς; Και ποιες είναι οι προϋποθέσεις αυτής της ηγεμονίας;
«Από πού πάνε Aριστερά; Aπό πού πάνε στην κυβέρνηση;», άρθρο του Χρήστου Λάσκου. Η ενδυνάμωση της Αριστεράς σε συνθήκες κρίσης δεν είναι καθόλου αυτονόητη. Συνεπώς, όσο κι αν δεν αρέσει σε τμήματα της υπόλοιπης Αριστεράς να το ακούνε, ο ΣΥΡΙΖΑ κάτι έκανε καλά στα χρόνια της τρομερής κρίσης στην Ελλάδα. Κι αυτά τα καλά που έκανε ήταν αριστερά πράγματα. Έτσι πρέπει να συνεχίσει.
«Από πού πάνε Aριστερά; Aπό πού πάνε στην κυβέρνηση;», άρθρο του Χρήστου Λάσκου. Η ενδυνάμωση της Αριστεράς σε συνθήκες κρίσης δεν είναι καθόλου αυτονόητη. Συνεπώς, όσο κι αν δεν αρέσει σε τμήματα της υπόλοιπης Αριστεράς να το ακούνε, ο ΣΥΡΙΖΑ κάτι έκανε καλά στα χρόνια της τρομερής κρίσης στην Ελλάδα. Κι αυτά τα καλά που έκανε ήταν αριστερά πράγματα. Έτσι πρέπει να συνεχίσει.