Η τάση είναι σαφής. Ολοένα και περισσότερες φθηνές τηλεοπτικές παραγωγές χαρακτηριζόμενες «real life», στις οποίες διαφόρων ειδών ταλέντα ή προβληματικών θα προσφέρουν αφιλοκερδώς στα κανάλια αυτό που έχουν ανάγκη. Να γεμίσουν τις κενές ώρες του τηλεοπτικού αέρα. Το «κερασάκι» της λάμψης είναι διατεθειμένοι και προσφέρουν με την παρουσία τους, πολιτικοί, τηλε-περσόνες που κινδυνεύουν να αφανιστούν από τη δημοσιότητα και κάθε είδους στελέχη της τηλεόρασης. Η στροφή στη φθηνή, από κάθε άποψη, τηλεόραση άρχισε πριν μερικά χρόνια χωρίς καμία αντίσταση και ολοκληρώνεται εφέτος εν μέσω των συνεχών και συνεχιζόμενων οικονομικών περικοπών στους σταθμούς.
Τα τηλεοπτικά κανάλια, παντοδύναμα και χωρίς κανένα έλεγχο από το κράτος ή άλλον φορέα, εφευρίσκουν και παράγουν το «φθηνό κρέας» που θα τροφοδοτήσει την τηλεοπτική παραγωγή. Ανθρώπους διατεθειμένους να υποδυθούν «ρόλους» τους οποίους γράφουν τα κανάλια για τις ανάγκες του φθηνού και φτηνιάρικου θεάματος.
Σε αυτή την πορεία, αρχικά κόπηκαν οι ελληνικές σειρές που στηρίζονται στο πρωτότυπο ελληνικό σενάριο. Επιβλήθηκε η εύκολη λύση του adaptation, ιστορίες από άλλες τηλεοπτικές παραγωγές, τις οποίες ανέλαβαν Έλληνες σεναριογράφοι να κοψο-ράψουν στην εγχώρια πραγματικότητα. Κανείς δεν μίλησε. Αντιθέτως οι άνθρωποι της τηλεοπτικής δημιουργίας ήταν ευχαριστημένοι που υπήρχαν ακόμη σειρές στις οποίες θα εργάζονταν, θα έπαιζαν ηθοποιοί. Θα υπήρχε ελληνική παραγωγή και βιομηχανία θεάματος. Μετά όμως ήρθαν οι περικοπές και η ελληνική παραγωγή εξοβελίστηκε από τα τηλεοπτικά κανάλια, αφήνοντας μόνο το Mega να κάνει παιχνίδι, να επιλέγει τους ρόλους και τα πρόσωπα, τις ιστορίες και τα σενάρια. Η μεγάλη συρρίκνωση της τηλεοπτικής παραγωγής αύξησε κατακόρυφα την ανεργία στον κλάδο της ελληνικής παραγωγής. Σκηνοθέτες, σεναριογράφοι, παραγωγοί, ηχολήπτες, κυρίως ηθοποιοί, βρέθηκαν στη σκοτεινή πλευρά παρακαλώντας για ένα μικρό ρόλο στις καθημερινές σαπουνόπερες. Οι αμοιβές όμως είναι ήδη εξευτελιστικές. 100 ευρώ ανά επεισόδιο για δεκάδες ώρες εξαντλητικών ωραρίων σε πρόβες και γυρίσματα, καμία ελπίδα για ασφάλιση και πρόνοια. Αν στη βίαια αυτή στροφή της τηλεόρασης πετάχτηκαν εκτός αγοράς θεάματος δέκα ή είκοσι πολυ-προβεβλημένοι δημιουργοί, παραγωγοί ή ηθοποιοί, εκατοντάδες είναι οι ηθοποιοί δεύτερων και τρίτων ρόλων ή οι εργαζόμενοι άλλων ειδικοτήτων που βρέθηκαν ξαφνικά χωρίς καμία ελπίδα δουλειάς. Και όσοι τυχεροί εργάζονται, το τελευταίο διάστημα, δεν πληρώνονται.
Στα μπαράκια της πόλης συναντάς σερβιτόρους που το επάγγελμα τους είναι ηθοποιός. Ταξιτζήδες ακόμη και κούριερ. Για να ζήσουν. Η ανεργία στον κλάδο καταγράφει υψηλούς αριθμούς και όσοι επιμένουν στην αναζήτηση δουλειάς έχουν να διηγηθούν τραγικά έως σπαρταριστά επεισόδια συμπεριφοράς από αυτούς που κρατάνε το κλειδί μιας έστω και προσωρινής, πρόσληψης στην τηλεόραση.
Τα σενάρια για την επόμενη μέρα είναι ακόμη χειρότερα. Και το Mega λέγεται πως θα μειώσει κι άλλο την ελληνική παραγωγή επιλέγοντας κάποια σόου αντί για ελληνικές σειρές. Ελπίδα δεν υπάρχει ούτε στην κρατική τηλεόραση της ΕΡΤ. Παρά τις όποιες εξαγγελίες τίποτε δεν δείχνει πως η τηλεόραση που λειτουργεί με τη συνδρομή των πολιτών, θα κάνει στροφή στην ελληνική παραγωγή ή τον πολιτισμό.
(αναδημοίσευση από το Δρόμο της Αριστεράς, 1 Απριλίου 2010)
