Στην αρχή σιωπή. Κενό. Ποιο Σύνταγμα, ποιοι αγανακτισμένοι... Δεν φτάνει η κάμερά τους ως εκεί. Εξάλλου, στους διαδρόμους του κτιρίου της Βουλής δεν έχουν καν κάμερα. Διαθέτουν οπτική ίνα για να φθάνει απευθείας το πολιτικό-κοινοβουλευτικό μήνυμα (με προτίμηση στο κυβερνητικό ή της αξιωματικής αντιπολίτευσης, οπωσδήποτε, όμως, θεσμικό και ελεγχόμενο) στο ταμπλό ελέγχου της τηλεοπτικής ενημέρωσης. Μετά, οι έντυπες εκδόσεις των διαπλεκομένων ξύπνησαν.
Είναι που η διαδρομή τους, εντός ή εκτός πολυτελών αυτοκινήτων, ώς το Κολωνάκι περνάει από το Σύνταγμα. Αρχικά έκαναν πλάκα, μετά είδαν μόνο ελληνικές σημαίες, αργότερα τρόμαξαν. Κάποιοι βιάστηκαν να μιλήσουν για ...εκτροπή -από το λαό, δείχνοντας το δικό τους τρόπο σκέψης όταν χρειάζεται να σωθεί το σύστημά τους.
Και όσο η Πλατεία Συντάγματος μεταλλασσόταν, παλλόμενη από μυριάδες στόματα, χέρια, ιδέες σαν τον πλανήτη Σολάρις του Στάνισλαβ Λεμ, που αντιγύριζε το ασυνείδητο σε κοινή-δημόσια θέα, τα Μέσα ανακάλυψαν την πλατεία και την κερκίδα. Είδαν μέσα από τον παραμορφωτικό-καλομαθημένο να στήνει θέαμα με προκατασκευασμένους όρους φακό τους, τις συνελεύσεις και το πανηγύρι αντίστασης, αντίδρασης, άρνησης. Διαπίστωσαν πως είναι αδύνατον πια να πουν ψέματα, να κρύψουν αυτό που συμβαίνει εκεί έξω. Όταν αυτό, το εκεί έξω, έφθασε μέχρι και τη δική τους πόρτα. Όταν άρχισε να φωνάζει, προσωπικά πια, ονόματα και να καταλογίζει πράξεις και στάσεις σχολιαστών, δημοσιογράφων, δημοσιολόγων, όλων εκείνων που στρογγυλοκάθονται σε θέσεις ελίτ στην κοινωνία.
Στις συνελεύσεις της Πλατείας Συντάγματος μια από τις μάχες που δόθηκε ήταν αν πρέπει οργανωμένα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, ανεξάρτητα από το μέγεθος και τους στόχους τους, ανεξάρτητα από το αν είναι ακηδεμόνευτα, να παρακολουθούν και να μεταδίδουν απευθείας όσα συμβαίνουν. Εκεί γίνονται οι πρώτες σπερματικές απόπειρες δημιουργίας νέων Μέσων. Τα ανεξάρτητα Μέσα και οι δημοσιογράφοι τους την κέρδισαν την μάχη και δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Είναι κι αυτά, αυτοί, κομμάτι της πλατείας, των «αγανακτισμένων», κομμάτι της κοινωνίας.
Μετά από δεκαπέντε μέρες το πήραν πια απόφαση. Τα πρωινάδικα γέμισαν εικόνες από το Σύνταγμα. Διευθυντές και παρουσιαστές έβαλαν τις… απαγορευμένες ως χθες λέξεις στο στόμα τους. Κάποιοι χαϊδεύουν τους ξεσηκωμένους, άλλοι αποπειρώνται να τους νουθετήσουν-συμβουλέψουν. Κι άλλοι, οι περισσότεροι, μιλάνε ξαφνικά στο όνομα των Αγανακτισμένων. Τους βάζουν ταμπέλα, τους κατηγοριοποιούν, μιλάνε για τα χαμένα δικαιώματά τους, εμφανίζονται πρόθυμοι να προωθήσουν τα συμφέροντά τους!
Αρκεί φυσικά, να επιστρέψουν μετανοημένοι και υποκύπτοντες στο κεντρικό, κομβικό μήνυμα των Μedia. «Πολιτική λύση υπάρχει, οικονομική επίσης, και αυτή μπορούμε να τη διαμεσολαβήσουμε μόνο εμείς». Και ποιοι είναι αυτοί;
Είναι τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης τα οποία μετέχουν και στις κεντρικές πολιτικές-οικονομικές αποφάσεις ενάντια στο λαό και που σήμερα η πλατεία Συντάγματος αμφισβητεί στην ουσία τους…
(δημοσιευμένο στο Δρόμο της Αριστεράς, το Σάββατο πριν τη γενική απεργία της 15ης Ιούνη, πριν τον ανασχηματισμό)
