Με ένα ακόμη προκλητικό εξώφυλλο-τροφή για σκέψη, κυκλοφορεί το νέο τεύχος του Unfollow στα περίπτερα. Ο Σταύρος Θεοδωράκης παρουσιάζεται ως μαριονέτα των γνωστών μας διαπλεκομένων, των συγκροτημάτων Μπόμπολα-Ψυχάρη.
«Μπάλα και εξουσία: Από τον Μοάτσο στον Μαρινάκη», άρθρο του Διονύση Ελευθεράτου. H διαπλοκή πολιτικών ελίτ και ποδοσφαιρικών παραγόντων, η «αθλητική» μάχη Φασούλα-Αγραπίδη, η «σχολή Ψωμιάδη», ο Ευάγγελος Βενιζέλος ως «πατέρας της νίκης» του ΠΑΟΚ στην υπόθεση Γαλακτερού, η ιδιαιτερότητα του Πειραιά: μια διαδρομή που αρχίζει από το 1952.
«“Very unhappy to say that to some point it’s true”: Για το ελληνικό ακροδεξιό σύμπτωμα», άρθρο τουΔημήτρη Χριστόπουλου. Δύο ακροδεξιές συμπτώσεις και δύο συμπεράσματα για το πρόβλημα που μας έγινε ιστορικά οικείο υπό τον όρο «παρακράτος».
«Τ’ είν’ αυτό που μας ενώνει: Η οικεία Χρυσή Αυγή και η λειτουργία της», άρθρο του Δημήτρη Παπανικολάου. Δεν φτάνει μόνο η περιγραφή της Ακροδεξιάς ως όπλου του συστήματος, ούτε η ανάδειξη των συμφερόντων που τη στηρίζουν και της ευθύνης των ΜΜΕ για την άνοδό της. Αντί να σχολιάζουμε πόσα μας χωρίζουν από αυτόν το σχηματισμό, θα ήταν ίσως καλύτερο να ασχοληθούμε και με όλα αυτά που, σε ένα κατασκευασμένο συλλογικό υποσυνείδητο, μας ενώνουν με τη Χρυσή Αυγή.
Τα θέματα τα περιοδικού αναλυτικά:
«Μπάλα και εξουσία: Από τον Μοάτσο στον Μαρινάκη», άρθρο του Διονύση Ελευθεράτου. H διαπλοκή πολιτικών ελίτ και ποδοσφαιρικών παραγόντων, η «αθλητική» μάχη Φασούλα-Αγραπίδη, η «σχολή Ψωμιάδη», ο Ευάγγελος Βενιζέλος ως «πατέρας της νίκης» του ΠΑΟΚ στην υπόθεση Γαλακτερού, η ιδιαιτερότητα του Πειραιά: μια διαδρομή που αρχίζει από το 1952.
«“Very unhappy to say that to some point it’s true”: Για το ελληνικό ακροδεξιό σύμπτωμα», άρθρο τουΔημήτρη Χριστόπουλου. Δύο ακροδεξιές συμπτώσεις και δύο συμπεράσματα για το πρόβλημα που μας έγινε ιστορικά οικείο υπό τον όρο «παρακράτος».
«Τ’ είν’ αυτό που μας ενώνει: Η οικεία Χρυσή Αυγή και η λειτουργία της», άρθρο του Δημήτρη Παπανικολάου. Δεν φτάνει μόνο η περιγραφή της Ακροδεξιάς ως όπλου του συστήματος, ούτε η ανάδειξη των συμφερόντων που τη στηρίζουν και της ευθύνης των ΜΜΕ για την άνοδό της. Αντί να σχολιάζουμε πόσα μας χωρίζουν από αυτόν το σχηματισμό, θα ήταν ίσως καλύτερο να ασχοληθούμε και με όλα αυτά που, σε ένα κατασκευασμένο συλλογικό υποσυνείδητο, μας ενώνουν με τη Χρυσή Αυγή.