Της Ματίνας Παπαχριστούδη
(αναδημοσίευση από το Δρόμο της Αριστεράς, 2 Οκτωβρίου 2010)
Η οργισμένη φράση του προέδρου του ΔΟΛ Σταύρου Ψυχάρη «δεν μπορεί να πληρώνω 4 εκατομμύρια ευρώ και οι εργαζόμενοι να μην θέλουν την εφημερίδα», διοχετευόταν από στελέχη και οργισμένους δημοσιογράφους με την απεργία αλληλεγγύης που κήρυξε η ΕΣΗΕΑ στον οργανισμό, ως το ύστατο επιχείρημα υπέρ των απολύσεων. Το ευκολότερο όλων και στο ίδιο επίπεδο οργής θα μπορούσε κάποιος να αντιτείνει «δεν μπορεί να πληρώνετε golden στελέχη με 25.000 ευρώ το μήνα, τις κάρτες τους, τα αυτοκίνητα τους και αυτοί να προτείνουν απολύσεις».
Ας υπερπηδήσουμε αυτού του είδους τη συναισθηματική αντιπαράθεση για να φθάσουμε επί του πρακτικού, τις κουβέντες του σιναφιού. Δηλαδή για την ανάγκη αναδιάρθρωσης, αναδιάταξης, επανατοποθέτησης και αλλαγών που θα οδηγήσουν στη βιωσιμότητα του Τύπου, επειδή τα μέσα ενημέρωσης αποδείχθηκε τελικά πως πράγματι, δεν είναι άτρωτα της κρίσης. Και ούτε μπορούν σήμερα να τα σώσουν με τόση ευκολία όπως γινόταν στο παρελθόν, οι διαπλεκόμενοι φίλοι τους, πολλαπλώς διασυνδεδεμένοι με τον κρατικό κορβανά.
Κι ας ρωτήσουμε. Ποιος θα ηγηθεί της αναδιάρθρωσης και των αλλαγών; Μήπως αυτοί που οδήγησαν με τις επιλογές τους, τις αποφάσεις τους, τις προτάσεις τους και τις εισηγήσεις τους τα μέσα ενημέρωσης στη σημερινή κατάσταση; Ανυποληψία, απώλεια κάθε κοινωνικού και αποκαλυπτικού ρεπορτάζ, προώθηση δημοσίων σχέσεων αντί για δημοσιογραφική έρευνα, απώλεια εγκυρότητας. Και προώθηση ακριβών προσφορών, εκτίναξη αμοιβών και μπόνους. Και πιστή υπακοή και υποταγή σε συμφέροντα, οικονομικά, πολιτικά, τραπεζικά. Ας το αφήσουν καλύτερα. Ο τύπος μπορεί να πεθάνει και μόνος του, δεν θα χρειαστεί τη δική τους βοήθεια, αρκετά έκαναν μέχρι τώρα.
