Το παρακάτω δημοσιεύθηκε ως "σχόλιο" στην ιστοσελίδα του εκπροσώπου της "Ελευθεροτυπίας".
http://ekprosoposeleftherotypias.blogspot.com/
και αποτυπώνει τον προβληματισμό για την απόφαση της απεργίας στα ΜΜΕ στις 18 Οκτωβρίου, μια μέρα πριν τη γενική απεργία.
Εδώ μέχρι και η ΓΣΕΕ ανακοίνωσε 48ωρη απεργία για 18 και 19 Οκτωβρίου. Στους χώρους δουλειάς πάντως μια ιδέα κυριαρχεί: αν θέλουμε πραγματική διπραγμάτευση με τους ιδιοκτήτες για τις συμβάσεις μας (που λένε πως θέλουν) μόνο με έναν τρόπο θα μας ακούσουν: απεργία διαρκείας...
Τελικά τι είμαστε, εργαζόμενοι ή συντεχνία; Αποφασίστε επιτέλους κύριοι των ενώσεων του Τύπου. Εχει σημασία αν απεργούμε στις 19 Οκτώβρη μαζί με όλους ή χώρια μια μέρα πριν;
Για όσους θεωρούμε ότι είμαστε κομμάτι της εκμεταλλευόμενης τάξης και όχι κάποια ξεχωριστή κάστα αγγελιοφόρων – μεσαζόντων μεταξύ λαού και εξουσίας, είναι αυτονόητο: Γενική απεργία σημαίνει χειρόφρενο σε όλα.
Απεργούμε, διαδηλώνουμε, διαμαρτυρόμαστε για τη σφαγή που ήδη ξεκίνησε και έπεται χειρότερη, μαζί με όλους τους εργαζόμενους, ανέργους, επισφαλείς, που ζουν στη χώρα αυτή.
Οχι μια μέρα πριν τάχα για να «καλύψουμε» την απεργία. Αυτό το επιχείρημα είναι ανυπόστατο και παραπλανητικό.
Οπως έχει φανεί στο παρελθόν όταν οι δημοσιογράφοι δουλεύουν στα μαγαζιά τους τις ημέρες των απεργιών πάλι σκουπίδια σερβίρει η τ.β. και λίγο από απεργία, με μπόλικη παραπληροφόρηση και τρομοκρατία. (εντάξει έστω ότι τα «αντιμνημονιακά» τα ΜΜΕ που έχουμε την τύχη να δουλεύουμε έστω και απλήρτοι λένε και για την απεργία, αλλά αυτό θα μπορούσε να γίνει και χωρίς αυτά, με απεργιακά φύλλα όλων των εργαζομένων μέσω των συνδικαλιστικών τους ενώσεών)
Αν θέλουμε πραγματικά να ενημερώσουμε τον κόσμο που απεργεί και όχι να υπηρετήσουμε τα αφεντικά, ας ορίσουν τα σωματεία προσωπικό ασφαλείας, να εκπέμπουμε απεργιακά δελτία από τις δημόσιες τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές συχνότητες, ή και απεργιακό ηλεκτρονικό δελτίο που θα μεταδίδεται στις ιστοσελίδες από απεργούς δημοσιογράφους – φωτορεπόρτερ και τεχνικούς. Οχι αυτά τα γιαλαντζί, πάμε μια μέρα πριν υποτίθεται για να καλύψουμε, ουσιαστικά σπάμε την απεργία και ενισχύουμε τον κοινωνικό αυτοματισμό.
Αν θέλουν τα Σωματεία υπάρχει η δυνατότητα να εκδοθεί κοινό απεργιακό φύλλο, έχει ξαναγίνει. Το να δουλεύουμε για τα μαγαζιά των μεγαλοεκδοτών που μας απολύουν, μας τρομοκρατούν και μας αφήνουν απλήρωτους, ή για τις γαλέρες των «πορταλς» με ψίχουλα, και μάλιστα ανήμερα Γενικής Απεργίας (που οι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ εδέησαν επιτέλους να κάνουν, που φυσικά δεν αρκεί αν δεν έχει συμμετοχή και συνέχεια) , αυτό δεν λέγεται ενημέρωση, λέγεται σφυράμε κλέφτικα.
http://ekprosoposeleftherotypias.blogspot.com/
και αποτυπώνει τον προβληματισμό για την απόφαση της απεργίας στα ΜΜΕ στις 18 Οκτωβρίου, μια μέρα πριν τη γενική απεργία.
Εδώ μέχρι και η ΓΣΕΕ ανακοίνωσε 48ωρη απεργία για 18 και 19 Οκτωβρίου. Στους χώρους δουλειάς πάντως μια ιδέα κυριαρχεί: αν θέλουμε πραγματική διπραγμάτευση με τους ιδιοκτήτες για τις συμβάσεις μας (που λένε πως θέλουν) μόνο με έναν τρόπο θα μας ακούσουν: απεργία διαρκείας...
Τελικά τι είμαστε, εργαζόμενοι ή συντεχνία; Αποφασίστε επιτέλους κύριοι των ενώσεων του Τύπου. Εχει σημασία αν απεργούμε στις 19 Οκτώβρη μαζί με όλους ή χώρια μια μέρα πριν;
Για όσους θεωρούμε ότι είμαστε κομμάτι της εκμεταλλευόμενης τάξης και όχι κάποια ξεχωριστή κάστα αγγελιοφόρων – μεσαζόντων μεταξύ λαού και εξουσίας, είναι αυτονόητο: Γενική απεργία σημαίνει χειρόφρενο σε όλα.
Απεργούμε, διαδηλώνουμε, διαμαρτυρόμαστε για τη σφαγή που ήδη ξεκίνησε και έπεται χειρότερη, μαζί με όλους τους εργαζόμενους, ανέργους, επισφαλείς, που ζουν στη χώρα αυτή.
Οχι μια μέρα πριν τάχα για να «καλύψουμε» την απεργία. Αυτό το επιχείρημα είναι ανυπόστατο και παραπλανητικό.
Οπως έχει φανεί στο παρελθόν όταν οι δημοσιογράφοι δουλεύουν στα μαγαζιά τους τις ημέρες των απεργιών πάλι σκουπίδια σερβίρει η τ.β. και λίγο από απεργία, με μπόλικη παραπληροφόρηση και τρομοκρατία. (εντάξει έστω ότι τα «αντιμνημονιακά» τα ΜΜΕ που έχουμε την τύχη να δουλεύουμε έστω και απλήρτοι λένε και για την απεργία, αλλά αυτό θα μπορούσε να γίνει και χωρίς αυτά, με απεργιακά φύλλα όλων των εργαζομένων μέσω των συνδικαλιστικών τους ενώσεών)
Αν θέλουμε πραγματικά να ενημερώσουμε τον κόσμο που απεργεί και όχι να υπηρετήσουμε τα αφεντικά, ας ορίσουν τα σωματεία προσωπικό ασφαλείας, να εκπέμπουμε απεργιακά δελτία από τις δημόσιες τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές συχνότητες, ή και απεργιακό ηλεκτρονικό δελτίο που θα μεταδίδεται στις ιστοσελίδες από απεργούς δημοσιογράφους – φωτορεπόρτερ και τεχνικούς. Οχι αυτά τα γιαλαντζί, πάμε μια μέρα πριν υποτίθεται για να καλύψουμε, ουσιαστικά σπάμε την απεργία και ενισχύουμε τον κοινωνικό αυτοματισμό.
Αν θέλουν τα Σωματεία υπάρχει η δυνατότητα να εκδοθεί κοινό απεργιακό φύλλο, έχει ξαναγίνει. Το να δουλεύουμε για τα μαγαζιά των μεγαλοεκδοτών που μας απολύουν, μας τρομοκρατούν και μας αφήνουν απλήρωτους, ή για τις γαλέρες των «πορταλς» με ψίχουλα, και μάλιστα ανήμερα Γενικής Απεργίας (που οι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ εδέησαν επιτέλους να κάνουν, που φυσικά δεν αρκεί αν δεν έχει συμμετοχή και συνέχεια) , αυτό δεν λέγεται ενημέρωση, λέγεται σφυράμε κλέφτικα.
