Αν έριχναν μια πιο προσεκτική ματιά στο ρεπορτάζ, αν φρόντιζαν να ακούσουν τα στοιχεία του ρεπορτάζ, αν δεν ξέχναγαν τι σημαίνει ρεπορτάζ θα διαπίστωναν πως:
Η εταιρεία ανήκει στη σφαίρα της Πρόνοιας του υπουργείου. Ήταν συνδεδεμένη με τα παραδοσιακά υφαντουργεία όλης της χώρας όπου εργάζονταν κρατώντας την παράδοση του αργαλειού 1800 υφάντρες. Ένας μόλις δημόσιος υπάλληλος κρατούσε τη σύνδεση των υφαντουργειών με την εταιρεία. Σε αυτή που λειτουργούσε από το 1946(!), έδωσαν σχέδια για υφαντά μεγάλοι καλλιτέχνες της χώρας, όπως ο Τσαρούχης, ο Μόραλης. Μόνο ο Κ. Σημίτης από τους πολιτικούς είχε αγοράσει χαλί από το συγκεκριμένο κατάστημα για το γραφείο του. Το εν λόγω κατάστημα ποτέ δεν διαφημίστηκε από τα δημόσια ΜΜΕ, δεν συνδέθηκε με τον τουρισμό και την ελληνική παράδοση.
Ήταν μια "επιχείρηση" της Ελλάδας που θα μπορούσε να αξιοποιηθεί. Όχι μόνο για να διατηρηθεί το παραδοσιακό υφαντό και η τέχνη της υφαντουργίας αλλά για να δοθεί το μήνυμα πολιτισμού. Θα μπορούσαν πολλά να γίνουν.
Όμως ο κύριος Λοβέρδος και ο κάθε Λοβέρδος βλέπουν μόνο νουμεράκια, όχι τη σωτηρία της χώρας, ούτε την παράδοση. Και φρόντισαν μέσα σε 5 μέρες να το κλείσουν.
Αμ και οι δημοσιογράφοι; Ανίδεοι τηλεφωνούν μόνο σε γραφεία Τύπου για να πάρουν το δελτίο Τύπου. Μετά πως να μη εξαφανιστούν; Το δελτίο Τύπου έρχεται και μόνο του στους τηλε-σχολιαστές, δεν χρειάζεται να το φέρει κάποιος άλλος με μισθό.
Υ.Σ. Για την ιστορία και μόνο και για να διασκεδάσω τη θλίψη μου. Στη Βαρκελώνη των εκατοντάδων μουσείων υπάρχει, ανάμεσα στο Μουσείο σοκολάτας και το μουσείο Πικάσο, ένα άλλο μικρό. Παλαιοντολογίας. Στην είσοδο δεσπόζει ένα τεράστιο μαμούθ. Και όταν ρώτησα "μα βρήκαν μαμούθ στην Καταλωνία;" άκουσα πως απλώς βρήκαν ένα κόκκαλο. Κι έφτιαξαν ολόκληρο μουσείο για αυτό!
Αυτή είναι η διαφορά.
