Μετά την τετραήμερη απεργία τι; Αυτό το ερώτημα πλανάται στις συζητήσεις μεταξύ μας. Μια απεργία που πολύ ανησύχησε την εργοδοσία και τους παρατρεχάμενούς της, αν κρίνουμε από τον πανικό εκβιαστικών αντιαπεργιακών εργοδοτικών ψηφισμάτων – που σε ΕΘΝΟΣ και ΣΚΑΙ απέτυχαν παταγωδώς, ενώ ακόμα και στο ΔΟΛ συνάντησαν την αντίσταση σημαντικής μερίδας των εργαζομένων. Είναι αξιοσημείωτο ότι το κατάπτυστο κείμενο των “88 πρόθυμων υπογραφών” που καταδικάζουν τις απεργίες στην εφημερίδα TA ΝΕΑ, αρνήθηκαν να συνυπογράψουν πάνω από 30 συνάδελφοι.
Τι κερδίσαμε λοιπόν τις τέσσερις ημέρες συν τις 6 ώρες της απεργίας, πέρα από τη συλλογική μας αξιοπρέπεια και την απόδειξη ότι οι αγώνες μας όντως ενοχλούν όταν δεν είναι ντουφεκιές στον αέρα; Τι χάσαμε, εκτός από τα χαμένα μεροκάμματα, που ούτως ή άλλως προτίθενται να μας κόψουν στο πολλαπλάσιο με μειώσεις μισθών και “εθελούσιους” αυτοχειριασμούς με το εργοδοτικό πιστόλι στον κρόταφο;
Κερδίσαμε μια μάχη, αλλά όχι τον πόλεμο. Μόνο και μόνο ότι οι εργοδότες συζητούν για υπογραφή συλλογικής σύμβασης –όχι με θετικούς όρους – είναι αποτέλεσμα της απεργιακής πίεσης.
