Μπορούμε να νικήσουμε!
Απεργία διαρκείας, τώρα, για να ανατρέψουμε τη μαύρη συμμαχία!
Έχει νόημα ο αγώνας και οι απεργίες όταν η Ελλάδα βρίσκεται σε κατάσταση χρεοκοπίας; Τι μπορούμε, τι πρέπει και τι θέλουμε να σώσουμε από τη φούσκα των ΜΜΕ; Μήπως έχουμε μαζευτεί πάρα πολλοί στον χώρο και είναι αναγκαία τα λουκέτα, οι απολύσεις και οι μειώσεις μισθών; Κι αν όντως τα αφεντικά γράφουν συνέχεια ζημιές και δεν μπορούν να πάρουν δανεικά, τότε τι θα βγάλουμε να τους πάμε κόντρα; Τελικά, εάν συνεργαστούμε μαζί τους και δεν τους κηρύξουμε πόλεμο, δεν θα έρθουν όλα πιο ομαλά και με λιγότερες απώλειες;
Πολλοί συνάδελφοί μας θέτουν αυτά τα ερωτήματα – άλλοι καλόπιστα και άλλοι για να υπονομεύσουν εκ των προτέρων κάθε διάθεση αντίστασης και αγώνα. Όπως και να ’χει, πάντως, οφείλουμε να δώσουμε απαντήσεις, αν θέλουμε να φτάσουμε στην ανατροπή της κυρίαρχης πολιτικής και όσων την εφαρμόζουν. Ας εξηγηθούμε, λοιπόν.
Κανείς δεν θέλει τον πόλεμο και κυρίως οι εργαζόμενοι, γιατί ξέρουν την αξία όσων θα διακινδυνεύσουν. Ποιος, όμως, σάλπισε επίθεση και σήκωσε τα όπλα; Εμείς ή τα αφεντικά, η κυβέρνηση και η τρόικα, που σαρώνουν κάθε κατάκτηση και εργατικό δικαίωμα; Εμείς ή εκείνοι που επιχειρούν με τη βία να μας κουρέψουν το μισθό, να μας αναγκάσουν να δουλεύουμε απλήρωτοι και είλωτες ή, ακόμη χειρότερα, να μας πετάξουν στον Καιάδα της ανεργίας; Εμείς ή αυτοί που θέλουν πάση θυσία να κρατήσουν τα ΜΜΕ τους αλώβητα, συνεχίζοντας να πουλούν και να αγοράζουν την εξουσία της διαπλοκής τους.
Απεργία διαρκείας, τώρα, για να ανατρέψουμε τη μαύρη συμμαχία!
Έχει νόημα ο αγώνας και οι απεργίες όταν η Ελλάδα βρίσκεται σε κατάσταση χρεοκοπίας; Τι μπορούμε, τι πρέπει και τι θέλουμε να σώσουμε από τη φούσκα των ΜΜΕ; Μήπως έχουμε μαζευτεί πάρα πολλοί στον χώρο και είναι αναγκαία τα λουκέτα, οι απολύσεις και οι μειώσεις μισθών; Κι αν όντως τα αφεντικά γράφουν συνέχεια ζημιές και δεν μπορούν να πάρουν δανεικά, τότε τι θα βγάλουμε να τους πάμε κόντρα; Τελικά, εάν συνεργαστούμε μαζί τους και δεν τους κηρύξουμε πόλεμο, δεν θα έρθουν όλα πιο ομαλά και με λιγότερες απώλειες;
Πολλοί συνάδελφοί μας θέτουν αυτά τα ερωτήματα – άλλοι καλόπιστα και άλλοι για να υπονομεύσουν εκ των προτέρων κάθε διάθεση αντίστασης και αγώνα. Όπως και να ’χει, πάντως, οφείλουμε να δώσουμε απαντήσεις, αν θέλουμε να φτάσουμε στην ανατροπή της κυρίαρχης πολιτικής και όσων την εφαρμόζουν. Ας εξηγηθούμε, λοιπόν.
Κανείς δεν θέλει τον πόλεμο και κυρίως οι εργαζόμενοι, γιατί ξέρουν την αξία όσων θα διακινδυνεύσουν. Ποιος, όμως, σάλπισε επίθεση και σήκωσε τα όπλα; Εμείς ή τα αφεντικά, η κυβέρνηση και η τρόικα, που σαρώνουν κάθε κατάκτηση και εργατικό δικαίωμα; Εμείς ή εκείνοι που επιχειρούν με τη βία να μας κουρέψουν το μισθό, να μας αναγκάσουν να δουλεύουμε απλήρωτοι και είλωτες ή, ακόμη χειρότερα, να μας πετάξουν στον Καιάδα της ανεργίας; Εμείς ή αυτοί που θέλουν πάση θυσία να κρατήσουν τα ΜΜΕ τους αλώβητα, συνεχίζοντας να πουλούν και να αγοράζουν την εξουσία της διαπλοκής τους.