Ξεχνάνε, ξεχνάνε πολλά. Ξεχνάνε ότι η κυρία Αγγελοπούλου αγόρασε μια εφημερίδα με οικονομικά μεν προβλήματα, δυναμική παρέμβασης δε. Για αυτό την αγόρασε. Ξεχνάνε ότι άλλαζε τους διευθυντές δημοσιογράφους σε τακτά χρονικά διαστήματα, ότι είχε διάφορους και διαφορετικούς συμβούλους και μυστικοσυμβούλους, ότι διάβαζε αντικρουόμενες εισηγήσεις με άγνωστα τα κριτήρια επιλογής της μιας από αυτές.Κυρίως ξεχνάνε ότι έκλεισε εν μια νυκτί την εφημερίδα, εκπλήσσοντας ακόμη και τα στελέχη της. Ξεχνάνε ότι μερικούς μήνες μετά πούλησε τον τίτλο και ο "Ελεύθερος Τύπος" κυκλοφορεί πάλι με αξιώσεις κυκλοφορίας και επιρροής, άσχετα αν το κάνει πετυχημένα ή όχι.
Εγώ όμως, εμείς όμως, θυμόμαστε.
Θυμάμαι πως αυτό ήταν παράνομο. Όχι μόνο ανήθικο. Θυμάμαι πως ήθελε να τους αδειάζουμε τη γωνιά αμέσως, για αυτό και ήταν έτοιμοι να προπληρώσουν δυο μήνες. Κάποιοι το έκαναν κιόλας. Αποδείχθηκε πως η "γαλαντομία" των επιπλέον δυο μισθών ήταν νομικό κολπάκι για να μη χάσουν στα μελλοντικά δικαστήρια...
Θυμάμαι πως οι πολλοί είπαν όχι. Έμειναν στο κτίριο, κατέβασαν νόμους από το ράφι, έκαναν κάθε μέρα, όλοι μαζί δημοσιογράφοι, τεχνικοί, υπάλληλοι γενική συνέλευση, προσέλαβαν δικηγόρο, ζήτησαν αλληλεγγύη από τον κλάδο, οργάνωσαν διαδηλώσεις, πήγαν στη Βουλή, κατέλαβαν τη ραδιοφωνική συχνότητα και επιχείρησαν να βγάλουν το δικό τους πρόγραμμα.
Θυμάμαι ότι για πρώτη φορά αναγκάστηκε η ΕΣΗΕΑ να ακολουθήσει εργαζόμενους σε διαδήλωση στην Ένωση Ιδιοκτητών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών στη Ρηγίλλης.
Θυμάμαι ότι πραγματοποιήθηκε κάτω από την πίεση των απολυμένων εργαζομένων 24ωρη απεργία σε όλο τον Τύπο.
Θυμάμαι ότι εκλέχθηκε 5μελής επιτροπή εργαζομένων από όλους τους κλάδους, ότι πήγαμε στην υπουργό Εργασίας Φάνη Πετραλιά, πήγαμε σε όλα τα πολιτικά κόμματα.
Θυμάμαι ότι οι εργαζόμενοι παρέμειναν στο κτίριο για περισσότερο από ένα μήνα, αναγκάζοντας τη Γιάννα και την εταιρεία της να προσλάβουν το διάσημο δικηγορικό γραφείο Μπερνίτσα και τον καλύτερο εργατολόγο για να μας αντιμετωπίσει.
Και θυμάμαι ότι οι εργαζόμενοι έβγαλαν τη δική τους εφημερίδα. Τον Εναλλακτικό Τύπο ο οποίος κυκλοφόρησε κανονικά και πούλησε.
Μην μου λέτε λοιπόν ότι είναι τυχεροί που πήραν τα λεφτά τους. Οι απολυμένοι εργαζόμενοι του Ελεύθερου Τύπου διεκδίκησαν το αυτονόητο. Και το πέτυχαν με σκληρό, επίμονο, συνεχή αγώνα.
Υ.Σ.1: Και να μην ξεχάσω. Ξέρετε ποιοι ήταν οι πρώτοι εργαζόμενοι που στάθηκαν αλληλέγγυοι στον αγώνα των εργαζομένων του Ελευθέρου Τύπου; Οι εργάτες της Ναυπηγοεπισκευαστικής ζώνης στο Πέραμα. Μάλιστα. Και οι εργάτες του δήμου Αγίου Δημητρίου διοργάνωσαν υπέρ των εργαζομένων του "Ε.Τ" συναυλία στην πλατεία. Οι "αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι" είχαν μαζί τους στον αγώνα τους τους εργάτες.
Υ.Σ 2: Μέσα στον αχό του αγώνα εκείνες τις ημέρες κατατέθηκαν 10 προτάσεις από τους εργαζόμενους. Όπως αποδείχθηκε πήγαν στον κάλαθο των αχρήστων. Ας τις επαναφέρουμε. Ας τις κάνουμε καλύτερες.
Ματίνα Παπαχριστούδη
Τα 10 βασικά αιτήματα των 450 εργαζομένων στον «Ελεύθερο Τύπο», στον «Τύπο της Κυριακής», στο portal e-tipos.com
1) Επανέκδοση των εφημερίδων “Ελεύθερος Τύπος” “Τύπος της Κυριακής” και η επαναλειτουργία του City 99,5 FM. Ο εκδοτικός όμιλος είναι βιώσιμος μέσα από την εφαρμογή ενός προγράμματος εξυγίανσης που θα περιορίζει τα ελλείμματα και θα βελτιώνει το τελικό δημοσιογραφικό αποτέλεσμα. Οι εργαζόμενοι στα Μέσα αυτά έχουν και μπορούν να προτείνουν ολοκληρωμένη εκδοτική στρατηγική για την επιτυχία του εγχειρήματος ανάκαμψης.
