Ένα σκίτσο υπέρ των ισχυρών εξουσιαστών...

Της Ματίνας Παπαχριστούδη στη στήλη mediaλογώντας στο "Δρόμος της Αριστεράς"

 Δικαίως ξέσπασε πόλεμος για το σκίτσο του Χαντζόπουλου στα Νέα. Αυτό που, σε πρώτο πλάνο, κατηγορήθηκε για «σεξισμό» έναντι των γυναικών βουλευτών που βρέθηκαν στα κάγκελα του Ραδιομεγάρου της ΕΡΤ. Στριμωγμένες από πάνοπλους, ισχυρούς ΜΑΤατζήδες, να υπερασπίζονται αυτές ανάμεσα σε εκατοντάδες μη αναγνωρίσιμους εργαζόμενους και πολίτες, το τελευταίο σύνορο της αστικής δημοκρατίας, τους νόμους, τους θεσμούς. Ο χαρακτηρισμός του αποδόθηκε με σαφήνεια: «ελεύθερος» γελοιογράφος που βγάζει στο χαρτί τη δική του οπτική για τον κόσμο, πώς βλέπει τον κόσμο, την κοινωνία, τις γυναίκες, τους πολιτικούς, το λαό.
Αυτό είναι το πρώτο επίπεδο κι αφορά την ελευθερία του καλλιτέχνη, διανοούμενου εντός του κόσμου της εργασίας και με δεδομένη την αλλοτρίωση στην παραγωγή έργου του ως «μισθωτός» της ιδεολογίας.
Δικαίως, επίσης, αντέδρασε με τόσο μεγάλο φανατισμό η ιδιοκτησία και διεύθυνση της εφημερίδας του ισχυρού στο σύστημα διαπλοκής πολιτικής και οικονομικής εξουσίας ΔΟΛ, έναντι της σφοδρής πολεμικής του ΣΥΡΙΖΑ που κατηγόρησε την εφημερίδα για «κιτρινισμό». 

Η εφημερίδα έκανε το καθήκον της. Υπερασπίστηκε τις ενσωματωμένες γραφίδες της, ειδικά όταν πρόκειται για ταλαντούχους που θέτουν την πένα τους στην υπηρεσία των ισχυρών. Γιατί το ίδιο το συγκρότημα, δυο χρόνια πριν απέλυσε τον έτερο σκιτσογράφο του, τον Τάσο Αναστασίου, επειδή δεν έβαλε νερό στο κρασί του και συνέχισε να αποτυπώνει τον κόσμο με... αντιπολιτευτική ματιά. Από την πλευρά των ανίσχυρων.
Στη σφοδρή πολεμική που ξέσπασε, ωστόσο, υπάρχουν κι άλλα επίπεδα σύγκρουσης και κατασκευής.