Στη συνέχεια, βλέποντας ότι κάτι αλλάζει αλλά εξακολουθώντας
να ζουν μέσα στο βόλεμα και τις αυταπάτες, οι περισσότεροι από αυτούς προτίμησαν
να σφυρίζουν αδιάφορα στις σχετικές προτάσεις, οι οποίες συνέχιζαν επιμόνως να
κατατίθενται (η Πρωτοβουλία για την Ανατροπή έχει ως “σημαία” της το
αίτημα αυτό από την ίδρυσή της). Και ξαφνικά, εδώ και μερικούς μήνες,
διαπιστώσαμε έκπληκτοι ότι σχεδόν οι πάντες έχουν μετατραπεί σε φανατικούς
υπέρμαχους του συνδικάτου, κατακεραυνώνοντας όσους τολμούν να καθυστερούν την
πανηγυρική αναγγελία της ίδρυσής του.
Προσοχή, όμως, καθώς είναι γνωστό πως ό,τι
λάμπει συνήθως δεν είναι χρυσός. Ειδικά στον χώρο μας, όπου η ψευτιά και η
απατεωνιά έχουν γίνει δεύτερη φύση για δεκάδες “συναδέλφους”. Προσοχή διότι, σε
αυτή την περίπτωση, πολλοί από όσους μιλούν για συνδικάτο, εννοούν ένα ακόμη
γραφειοκρατικό μόρφωμα, κάτι σαν μια ΓΣΕΕ στα ΜΜΕ.
Βλέπετε, η κρίση έχει κλονίσει ανεπανόρθωτα το
οικοδόμημα της διαπλοκής στο οποίο κυριαρχούσαν και τώρα αναζητούν εναγωνίως
ένα νέο. Ένα μόρφωμα που στην πράξη θα είναι εξίσου αναποτελεσματικό (ενίοτε δε
και αντιδραστικό) με τα υπάρχοντα, που θα διασφαλίζει την αναδιανομή των
ελάχιστων πόρων που έχουν απομείνει – τη μοιρασιά της φτώχειας μας, δηλαδή – όμως
παράλληλα θα τους δίνει τη δυνατότητα να παραμείνουν στον “αφρό” και να
παζαρεύουν απευθείας με τα κέντρα εξουσίας.
Ακόμη και σε αυτή την πορεία, φυσικά, οι
διάφοροι καρεκλοκένταυροι δεν θα διστάσουν να κηρύξουν εμφύλιο ή να
επικαλεστούν τον “συντεχνιακό πατριωτισμό”, προκειμένου να διασφαλίσουν ότι θα
έχουν το πάνω χέρι. Κι αυτό, την ώρα που χιλιάδες συνάδελφοί μας βρίσκονται επί
μήνες στην ανεργία, έχουν ουσιαστικά πεταχτεί έξω από τον κλάδο και τα Ταμεία,
είναι χωρίς εκπροσώπηση στον σύγχρονο εργασιακό Μεσαίωνα των ΜΜΕ.
Απέναντι σε όλες αυτές τις άθλιες μεθοδεύσεις,
οφείλουμε να έχουμε καθαρό ότι ένα συνδικάτο στα ΜΜΕ είτε θα είναι ώριμο τέκνο
της ανάγκης και της οργής μας είτε δεν θα υπάρξει παρά μόνο ως μία “σφραγίδα”.
Γι' αυτό, όταν εμείς μιλάμε για συνδικάτο, εννοούμε τα εξής:
