... και η απουσία της ΕΣΗΕΑ
Της Ματίνας Παπαχριστούδη
Πολλοί ρωτούν,
αγανακτούν και βρίζουν συχνά για την εξαφάνιση του συνδικαλιστικού οργάνου,
ακόμη και με τη γνωστή τα τελευταία χρόνια γραφειοκρατική και υπηρετούσα τους
εργοδότες των ΜΜΕ, δομή της.
Η ΕΣΗΕΑ δεν μπορεί να βγάλει προεδρείο, ακούγεται
σαν χαλασμένη-σάπια καραμέλα, η ατάκα σε παρέες παλαιών αγανακτισμένων
συντακτών.
Λάθος. Η ΕΣΗΕΑ
δεν θέλει να βγάλει προεδρείο. Δεν έχει γραμμή να βγάλει προεδρείο. Ξέρουμε οι
περισσότεροι, αυτή η λεπτή, αόρατη γραμμή που συνδέει τους δημοσιογραφικούς,
πολιτικούς, οικονομικούς, μιντιακούς κύκλους με τους εκπροσώπους του κλάδου σε
κάθε θεσμικό όργανο. Μετά τόσες συνεδριάσεις, τόσους καβγάδες, τόσους τόνους
χαρτιού για πρακτικά που κρατούνται ερμητικά κλειδωμένα, αθέατα ακόμη και σε
αυτούς τους ελάχιστους που θα ήθελαν πράγματι να καταλάβουν γιατί είναι
αδύνατον να τα βρουν στο ΔΣ της ένωσης συντακτών.
Είναι φανερό. Υπάρχει γραμμή
σε πολύ συγκεκριμένα πρόσωπα που ξέρουν το παιχνίδι, να μην βγει προεδρείο
ενόσω συνεχίζεται και κλιμακώνεται η εργασιακή επίθεση στην κοινωνία και τα media. Έτσι εξηγείται και η απόγνωση σχεδόν των
αριστερών παρατάξεων που θα πρέπει μετά πέντε μήνες συμμετοχής στο θεσμικό
όργανο, να αποδείξουν πως δεν είναι ελέφαντες. Αν υπάρχει αυτή τη στιγμή έστω και
ελάχιστη δραστηριότητα στην οδό Ακαδημίας για μικρά ή μεγάλα ζητήματα,
οφείλεται στις αριστερές παρατάξεις. Αλλά δεν φθάνει....
Το θέμα μας όμως
δεν είναι η ΕΣΗΕΑ αλλά η διευκόλυνση που παρέχει όλους αυτούς τους μήνες στις
σαρωτικές εργασιακές αλλαγές στα κατακρημνιζόμενα media και τις επιχειρήσεις των εκδοτών-ιδιοκτητών.
Μια πολύ πρόχειρη
καταγραφή οδηγεί σε τρεις κατηγορίες: